WE BEGINNEN AAN DE VLUCHT NAAR DUSSELDORF TE DENKEN.

De Mekongreis zullen we nooit vergeten.

 Woensdag 5 en Donderdag 6 maart 2014. Drie maanden van deze geweldige, maar vermoeiende reis zijn bijna om. We hebben er van genoten en het was spannend met veel afwisseling. Aanstaande maandag 10 maart zal het dan zover zijn, we vliegen 's avonds om vijf over acht vanaf Bangkok Suvarnabhumi naar Abu Dhabi met Air Berlin, vluchtnr.AB4025, daarna met Etihad Airwys naar Dusseldorf, vluchtnr.AB 4009, waar we om 6.35 u. aankomen. Onze zoon Ben komt ons dan ophalen en brengt ons naar Uden. Daar zijn we heel erg blij mee. De laatste dagen hier in Ban Phe zullen rustig verlopen. We zijn eigenlijk een beetje reismoe. Het guesthouse waar we nu zitten is goed te noemen. Huisje nr. 12 ligt rustig. Je hoort eigenlijk weinig of niets.Mijn verkoudheid waar ik eerder over sprak neemt af. Beetje hoesten...maar ik voel me stukken beter. Mijn eetlust is ook weer terug. Dus we zijn beide blij, tenslotte moet ik weer helemaal fit zijn voor de vliegreis. Vandaag houden we ons gemak, trouwens de temperatuur is er ook niet naar om veel te ondernemen.

Overpeinzing!

BAN PHE EEN AARDIG VISSERSDORP.

Zaterdag en Zondag 1 en 2 maart 2014. Heel vervelend........maar ik heb een dikke verkoudheid meegenomen uit Cambodja. In Siem Reap merkte ik het al. Beet hoesten en kuchen, verstopte neus enz.
Toen ik vanmorgen opstond voelde ik me loom en moe. Na het ontbijt kreeg ik slaap en ben gaan liggen. Heel vervelende hoestbuien, met kriebels van hier tot ginds, kreeg ik cadeau.

Alle tafeltjes op een oud singer onderstel.

Ik voelde me echt belabberd. In de middag zijn we het restaurant dat bij dit guesthouse ligt in gegaan en hebben wat gegeten. Daarna terug naar de kamer en snurken. Heel wat paracetamols moesten er aan te pas komen om me redelijk op de been te houden. Het vervelende van die tabletjes is, dat ik de ene na de andere hitte-explosie krijg. Het slapen 's nachts is soms heel vervelend, kriebelhoest aanvallen. Nu is het zondag en gaat het wat beter, al was ik niet van plan om veel uit te voeren. Wanneer we op 10 maart terugvliegen naar Nederland moet ik weer geheel de oude zijn. Dus....houd ik mijn gemak
Maandag en dinsdag 3 en 4 maart 2014.Nou de maandag was helemaal een petdag. Ik kreeg buikloop en voelde me heel slap. Hele dag niets gegeten alleen lauwe thee gedronken. Ik kon geen eten zien noch ruiken. Maukie heeft wat boodschapjes gedaan. Water voor de thee en brood. De Seven/Eleven is er goed voor. Vele uurtjes op bed doorgebracht, de enige plek waar ik bij de mensen was. Het was 's middags bloedje heet. De ene hitte explosie na de andere.

We hebben een totale rustdag gehouden.
Dinsdagmorgen voelde ik me een stuk beter. Ik kon zowaar weer ontbijten. Nog wat slap in de beentjes maar ik mag niet klagen. 'sMiddags een rijstgerecht genuttigd. We doen vandaag helemaal niks.

GUESTHOUSE M@C GARDEN IN BAN PHE.

Vrijdag 28 februari 2014.
Omdat guesthouse Christies maar voor 50% aan onze verwachtingen voldeed zijn we daar vertrokken. Het toilet spoelde nog steeds niet goed door, de trappen bevielen ons niet en het was te rumoerig. Gisteren hebben we voor twee nachten betaald.

Om zeven uur opgestaan. Ontbijtje klaagemaakt, dat doen we meestal op de kamer met het brood en het beleg dat we bij de seven/eleven halen. Kopje thee erbij en smikkelen. Het enige ding dat goed werkt in de badkamer van Christies is de douche. Helemaal niets op aan te merken. We hebben een heerlijke douche genomen en daarna eens gefilosofeerd hoe we het met de koffers en overige bagage zouden doen. We besloten om de rugzakken naar beneden te brengen en dan de eigenaar te vragen of hij de koffers voor zijn rekening wilde nemen. Toen we beneden in de bar kwamen was de eigenaar in geen velden of wegen te bekennen. Dus besloten we de koffers zelf maar te doen. Nou  dat was  een klus van jewelste. Vooral de grote koffer. Dat kreng is loeizwaar en onhandelbaar.

Samen maakt sterk, gaat hier goed op. De trap van drie naar twee is een onding, geen leuning en hij is vrij steil.Behoedzaam hebben wij mijn koffer, trede voor trede, laten zakken. Het duurde wel even maar we kregen het voor elkaar. Toen was de koffer van Maukie aan de beurt, die is wat kleiner en niet zo zwaar.Die was ook eerder beneden. Wel moesten we even uitrusten van de behoorlijke lichamelijke inspanning. De tweede trap had 1 voordeel, er was een leuning. Ook nu kostte het een behoorlijke inspanning om dedat was  een klus van jewelste. Vooral de grote koffer. Dat kreng is loeizwaar en onhandelbaar. Samen maakt sterk, gaat hier goed op. De trap van drie naar twee is een onding, geen leuning en hij is vrij steil.Behoedzaam hebben wij mijn koffer, trede voor trede, laten zakken. Het duurde wel even maar we kregen het voor elkaar. Toen was de koffer van Maukie aan de beurt, die is wat kleiner en niet zo zwaar.Hij was ook eerder beneden.

Wel moesten we even uitrusten van de behoorlijke lichamelijke inspanning. De tweede trap had 1 voordeel, er was een leuning. Ook nu kostte het een behoorlijke inspanning om de grote jongen beneden te krijgen, maar het lukte wonderwel. De kleine koffer was een makkie. In de bar van Christies hebben we zitten rusten. Nu moest er een tuk-tuk geregeld worden. Dat viel niet echt mee. Meestal heb je z'on karretje in een oogwenk.Alleen wilde het deze keer niet lukken. In Azie moet je met alles geduld betrachten. Men neemt de tijd. Uiteindelijk hadden we beet. Een vriendelijke jongen bracht ons naar ons nieuwe guesthouse.daardoor redelijk getemperd.trappen, ons huisje ligt in een parkje. We kregen sleutel nr.12. Die gaf toegang tot een ruime kamer met badkamer en een airco

. Nou die heb je hier wel nodig. De temperatuur is zeker boven 35 graden. Gelukkig heeft men veel gedaan om de middagzon wat te weren. Groen gaas is boven het straatje gespannen waar ons huisje aan ligt. Snel even twee stoelen georganiseerd, zodat we buiten kunnen zitten en lekker kunnen ontspannen in een heel rustige omgeving. In de middag zijn we Ban Phe wat gaan verkennen. Het vissersdorpje is niet door touristen ontdekt. Je ziet ze wel maar matig. Er zijn een paar pieren waar ferries en schepen vertrekken naar de eilanden voor de kust. Ko Samet is z'on eilandje pal voor de kust van Ban Phe. We hebben ons al georienteerd om een dagje Ko Semet te doen..

Gisteren in knop, nu open........

BAN PHE.....CHRISTIES GUESTHOUSE VALT TEGEN.

Donderdag 27 februari 2014. Christies Guesthouse leek op de website zo aantrekkelijk Prachtige foto's, goede omschrijving van van alles en nog wat. Een familie guesthouse. JA allemaal positieve dingen. Je gaat daar gewoon op af. Toch viel ons het hele guesthouse tegen.

Het begon eigenlijk al bij de ontvangst. Onze koffers moesten we zelf naar binnen zeulen. Aandacht was er nauwelijks. We kregen het gevoel dat alles maar om een ding draaide......'BAHTS' . De man achter de tap begon gelijk over geld. 7200 Baht wilde hij incasseren. NU..... Toen ik kenbaar maakte niet genoeg geld te hebben, wees hij naar een ATM-geldautomaat. "Morgen", zei ik resoluut. Hier stond ons hoofd helemaal niet naar, na 11 uur reizen waren we doodmoe en verlangden maar naar 1 ding, de gereserveerde kamer. Die bleek op de 2e verdiepng te zijn. Twee steile trappen, waarvan 1 trap zonder leuning moesten genomen worden. Bizar!!! Gelukkig nam de man onze koffers en bracht ze ruw naar boven. We waren benauwd dat er wielen zouden afbreken.

Vrij snel stonden we bij kamer nr.4. Toen de man de deur opende was de eerste indruk positief. Een mooie kamer met ventilator en airco stond ter onze beschikking. Vrij vroeg gingen we naar bed. De volgende morgen overal lawaai. De drukke straat voor het guesthouse is een doorgaande weg. Vrij vroeg werden we gewekt door voorbij razende auto's. Toen kregen we problemen met het toilet. De boel zat na gebruik geheel verstopt. De koelkast werkte niet. Het was bar en boos. Het enige dat  perfect was dat was de douche en het bed.

We zijn naar beneden gegaan en hebben geklaagd. De man achter de tap keek moeilijk en deed net of hij ons niet begreep. Hij wilde het met eigen ogen zien. Maukie is met hem naar boven gegaan en heeft alles nogmaals verteld en gevraagd om een andere kamer. Hij deed net of hij het niet begreep en negeerde onze klachten. Uiteindelijk zou hij er wat aan doen. Nou dat is echt op zijn Thais gebeurd. De WC leek weer goed te werken. Maar dat was een farce. Na een gebruik waarbij doorgetrokken moest worden, kregen we hetzelfde probleem. "We gaan aan ander guesthouse zoeken". En we vonden er eentje.

Mac Garden was een schot in de roos. Een prachtige kamer in een zeer rustige omgeving.. Die nemen we!. Het meisje dat ons vergezelde begreep dat we pas morgen konden komen

. De rest van de dag hebben we door Ban Phe geslenterd. De haven met de vele vissersbootjes was een plaatje. We zijn een heel lange pier afgewandeld en hebben ons vergaapt aan prachtige vissersbootjes

Bij de Bank of Bangkok hebben we Bahts opgenomen. Vermoedelijk is dit de laatste opname voordat we terugvliegen naar Nederland. Laat in de middag hebben we Christies Guesthouse gezegd dat we daar weg zouden gaan. Toen konden we opeens een andere kamer krijgen. Kamer nr 1 op de 1e etage. We hadden er beiden geen trek meer in.

Lampen om 's nachts te vissen.

http://www.christiesbanphe.com/

Mac Garden Resort (Rayong Province/Phe, Thailand) - Hotel Reviews - TripAdvisor

gaapt

VAN SIEM REAP- CAMBODIA NAAR BAN PHE-THAILAND.

Woensdag 26 februari 2014. Vanmorgen voor dag en dauw, kwart over zes, opgestaan. Er moest nog wat in de koffers opgeborgen worden. Ook onze rugzakken moesten reisvaardig gemaakt worden. Om zeven uur was alles zover en konden we naar de ontbijttafel in Jasmine Lodge.

Om half acht zouden we opgehaald worden. Dat liep natuurlijk weer uit tot 8uur. Een kleine tuk-tuk was het begin van de ruim 11 uur die deze reis zou gaan duren.Honderden kilometers moesten overbrugd worden. Na een korte tocht door Siem Reap werden we afgeleverd op een busstation. Daar stapten we over op een superbus, een echte VIP-bus. Onze koffers gingen met een grroot aantal backpakker rugzakken in een laadruimte onder de vloer.

 Twee comfortable leren stoelen met veel beenruimte hebben we genomen op ongeveer de helft van de wagen. De airco was goed te regelen. De stoelen hadden een geweldige zit.Op verschillende adressen werden reizigers opgehaald, de bus raakte vol en om negen uur reden we Siem Reap uit. De weg naar de grens was van goede kwaliteit. Het landschap was vlak, vele rijstvelden gingen ons voorbij. Alles was groen en zonder stof. De fris groene vegetatie was een lust voor het ook.

Vele buffels stonden tot aan hun dikke buik in het water en deden zich tegoed aan al dat sappig groen. Rond twaalf uur waren we bij de grens.

Daar begint dan het gedoe. Lange rijen grensovergangers blokkeerden de paar loketten die ze aan de Cambodiaanse kant beschikbaar hadden om de paspoortcontrole en de "UIT'-stempels te verzorgen. Wij hadden eigenlijk geen trek in die meute. Een man in uniform zag dat we aarzelden om aan te sluiten. "Ik kan u helpen met het paspoort en de stempels". Wij hadden er wel oren naar, maar we wisten tegelijkertijd dat dit geld moest kosten.

Voor zeven dollar de man kon hij wel het een en ander regelen. Daar hebben we gretig gebruik van gemaakt. Hij nam onze paspoorten in ontvangst met twintig dollar. "Je krijgt er zes terug direct en de paspoorten". "Wachten jullie daar maar even". Er stond een stoel en Kleintje is er direct gaan zitten.  Toen we daar stonden te wachten met twee loodzware koffers en overige bagage, werden we aangesproken door een vrouwtje met een klein primitief karretje. "Madam....Sir". Ik wil u wel helpen.

Ze wees naar onze bagage en naar het karretje. "How much". zei ik, Voor 200 Baht wilde ze ons begeleiden en de grens met Thailand overzetten. OK,ok, zei ik. Ze zette al onze bagage op dat gammele tweewielertje, sjorde de boel vast en zette het op een lopen. Oh......oh....wat zijn we haar dankbaar. Ze bracht ons naar

een gebouw waar de paspoortcontrole aan de Thaise kant was. Aan speciale tafels moet je daar twee formulieren invullen: Een arrivel en een departure card. Met je paspoort en  die formuliren ga je dan naar een loket/desk.  De ambtenaar loopt nauwgezet alles na , neemt vervolgens 1 formulier in en niet het andere formulier in je paspoort. Dan nog even voor de camera en boem.....het visum voor 14 dagen......staat in je paspoort.

Deze hele procedure aan de Thaise kant duurt ruim een uur.Deze keer boften we niet. Er stond een enorme rij mensen, die allemaal naar Thailand wilden. Dus wachten, wachten en aansluiten. Wat een rompslomp toch, een bureaucratie pursang. Toen we het gebouw verlieten met onze nieuwe Visa, stond het vrouwtje daar. Al die tijd had ze gewacht. Ze bracht ons Thailand binnen en laadde de koffers en rugzakken op een bepaalde plaats uit. We rekenden 200 Baht met haar af en bedankten haar voor de goede hulp. Een brede grijns op haar gezicht maakte kenbaar dat ze ons graag geholpen had.

We moesten in de hete zon even wachten op de dingen die komen gingen.Een man verscheen, hij wilde onze tickets zien, nam ze in en wij kregen twee rode stickers opgeplakt die hij voorzag van de hoofdletters "B.P.". Wat natuurlijk voor Ban Phe staat. Met een grote tuk-tuk, wij mochten bij de chauffer zitten, de koffers gingen achterin, werden we naar een restaurantje gebracht. Daar moesten we wachten op ons minibusje naar Ban Phe. We hebben daar geluncht, gebruik gemaakt van het toilet en wat rondgekeken. Ondertussen arriveerden het ene na het andere minibusje. Het aantal wachtenden werd telkens minder, 13 personen stapten elke keer een minibus in.

Wij waren niet aan de beurt. Het leek er net op of we vergeten werden. Om kwart voor drie arriveerde ons busje. Wat een opluchting, we waren de laatsten. Een bijna lege minivan met een voortreffelijke chauffeur bracht ons naar Ban Phe met vele stops onderweg, waar mensen instapten en later uitstapten. Als de passagiers het busje verlieten frommelden ze de chauffeur aan aantal Bahts in zijn knuisten. Rond zes uur werd het donker. De mini-bus reed met een vaartje van 120 over de Thaise wegen.

In de buurt van Rayong overhandigden wij de chauffeur een briefje met het adres en telefoonnummer van Christies Guesthouse. Om even voor negen uur arriveerden wij vrij moe bij dit guesthouse. Een vlotte prater vroeg wie we waren. Ik antwoordde dat we een kamer hadden besproken onder de naam Henk Luijters. "HANK" had hij op een formulier staan met een termijn van 12 dagen. Hij wilde meteen 7200 Baht incasseren. Dat hadden we niet. Morgen was ook goed, opperde hij. We werden naar tweede verdieping gebracht. Hij nam onze koffers.

We kwamen oog in oog te staan met een redelijke kamer met groot 2 persoons bed. Alles leek ok. In het restaurant hebben we daarna nog gegeten, hamburgers met friet. Om 10 uur lagen we te bed.

LAATSTE DAG SIEM REAP......

We mochten veertien dagen te gast zijn in deze boeiende stad. Als je ooit Cambodja aan doet, is Siem Raep een must. We hebben op dat kleine incident na met Jasmine Lodge er met volle teugen van mogen genieten. De bevolking is zeer vriendelijk en innemend, ze zijn open en vol belangstelling en altijd is er  die Cambodiaanse "Smile" Ze  nemen het leven zoals het komt, weten te genieten van eenvoudige kleine dingen en zijn dankbaar met wat ze bezitten

. De aardige meisjes in ons guesthouse zijn hulpvaardig, doen hun werk met overgave en niets is hun teveel. Ook de jonge mannen in Jasmine Lodge doen er alles aan om het de gast naar de zin te maken. Wij vragen ons af wat hun salaris zal zijn. Vast niet veel !!!

Ze werken met overgave en maken lange uren.
In de middag hebben we nog wat boodschapjes gedaan in de "Luckey" Mall. Maar eerst hebben we de bank bezocht om nog 100 dollar op te nemen. Alle vorige keren dat we daar geld opnamen, ging dat gewoon zonder problemen. Vandaag werkte mijn Visakaartje echter niet. Na twee keer de pincode te hebben ingetikt kreeg de bank geen verbinding. Het meisje achter het loket zei dat ik het geen derde keer mocht proberen. Dan zou de boel geblokkeerd worden. Gelukkig hadden we nog Euros op zak, die hebben we omgewisseld voor dollars.Zo zie je maar.

Bij de shoppingmall hebben we lekker geluncht. De airco is daar van onschatbare waarde. Je voelt je er prettig. Toen we weer buiten kwamen kregen we echter een tik. De lucht was zo warm, elke stap die je zette was er eentje teveel. Heet.....heet.....heet! Mijn gevoel vertelde me dat het over de 35 graden was.Dus...........Met een slakkengangetje zijn we naar Jasmine Lodge teruggelopen.

Onze handdoeken.

Bij de Caltex hebben we onze laatste cappoccino genomen. Om vier uur waren we weer op onze kamer. Na een uurtje pitten zijn we met het inpakken van de koffers begonnen. Dat moet zorvuldig gebeuren. Soms is het een puzzel waar de dingen te laten en niet te vergeten wat er zoal opgeborgen is

. De rugzakken willen we niet te zwaar maken en de losse tassen handzaam houden. Nou we zijn benieuwd hoe het ons morgen zal vergaan.

ZONDAG IN SIEM REAP......RUSTDAG !

Zondag 23 februari 2014.

JA........Zo af en toe een rustdag inlassen is geen overbodige luxe. Het moet gewoon. De temperatuur is buiten soms ondragelijk vooral als er geen zucht wind is. Elke stap die je zet is een belasting. Maar alles went.In het guesthouse maar ook buiten op straat of in een gezellig restaurantje ontmoet je, ik zou bijna zeggen, de hele wereld. In ons guesthouse is het een komen en gaan van verschillende nationaliteiten. We hebben al gesproken met Canadezen, Amerikanen, Russen, Spanjaarden, Fransen, Duitsers, Noren, Zweden en onze Ausstraliers niet te vergeten.

Inmiddels zijn we bevriend geraakt met Bob, een hele sympathieke Aussi. Zijn zus en haar man zijn ook hier, maar met hem hebben wij het meest kontakt. Ze wonen niet meer in Australie maar in Maleisie. Bob weet erg veel en reisde hele wereld over. Met  zijn lange baard is hij een opvallende figuur.Hier in Jasmine Lodge is hij kind aan huis. Twaalf jaar komt hij hier al. Hij kent de familie Kunn als geen ander. Laat in de middag hebben we een lange wandeling gemaakt en ergens thee gedronken.

Daar ontmoetten we weer een Fransman uit Amiens en een Zweed. Het was heel amusant om met beiden een gesprek te hebben. In de tussentijd genoten we van de sfeer, de mensen en de vroege avond temperatuur. Op de terugweg naar ons guesthouse zijn we nog even langs gegaan bij de Lucky Supermark/warenhuis. Wij kopen daar altijd vers stokbrood, fruit en andere zaken. Het warenhuis is volledig van airco voorzien, dus lekker koel.
Maandag 24 februari 2014.
Heel onverwacht, maar op aanraden van onze vriend Bob, zijn we om elf uur met de tuk-tuk naar het West Baray-meer gegaan. Dat is ongeveer 12 kilometer van Siem Reap verwijderd. Toen we ons guesthouse verlieten diende zich onmiddellijk een tuk-tuk aan. Als ze je zien lopen word je direct benaderd met het geeikte zinnetje: "What are you doin, today.....Mr.....Madame". Meestal zeggen we, dat we wandelen. Op mijn arm maak ik dan met twee vingers een wandelend mannetje na. Dat begrijpen ze direct. Nu moest ik kenbaar maken naar het meer te willen.

Toen ik de naam van het meer noemde, was de prijs 10 dollar. O nee, dat doe ik niet. Acht dollar betaal ik je. Dat doen ze meestal niet....dan loop ik weg en meteen volgt, OK sir......acht dollar. Zo moet je dat doen, anders betaal je gewoon te veel. Met een behoorlijk gangetje zijn we Road 6 afgereden. Voorbij de afslag vliegveld, rechtdoor en dan bij het kanaal rechtsaf. Een lange smalle weg met de bekende hobbels en gaten brengt je naar het meer.

Langs het kanaal, een soort levensader, liggen de rijstvelden en boerderijen. Prachtig groene vegetatie alom. Weinig stof. Aan het eind van het kanaal zijn we gestopt. We hebben met de tuk-tuk driver een tijd afgesproken, wanneer we terug zouden zijn en zijn te voet een soort waterkering opgelopen. Dat was even puffen. Daarna werden we beloond met een schitterend uitzicht op het meer.

Hectaren water, zover het ook reikte. De temperatuur was ook dragelijk, een flinke bries joeg door onze haren. Via een stenen trap, met telkens 10 treden en dan een rustplek zijn we naar beneden gegaan. Een houten ladder bracht ons naar een soort strand. Daar had men van oude zeildoeken en bamboestokken een schaduwplek gecreeerd met ligmatten en hangmatten. Wij hebben ons een heerlijk plekje uitgezocht, wat te drinken genomen en zijn bijna 3 uur gaan luieren in de wind en schaduw.

Met ons waren er verschillende cambodiaanse families, die ook genoten van water, wind en veel eten. Ze lachten, gingen zwemmen en maakte plezier. Een lust om naar te kijken. Na drie uur daar geweest te zijn, hebben we 1 dollar voor de twee hangmatten en de plek afgerekend en zijn gegaan. Toen we weer bij de tuk-tuk driver waren, een heel aardige jongen, hebben we een diepgaand gesprek gevoerd over de corruptie en misstanden in zijn land.

Hij deed er echt een boekje over open. Ook vertelde hij dat het entreegeld van 20 dollar, die je moet betalen bij de Wat Angkor niet helemaal voor Cambodja zijn. Vijf dollar voor zijn land, 15 dollar voor Vietnam. Ik vind dat te gek....het is een stuk Cambodiaans erfgoed en het wordt uitgebuit door een buitenlandse natie.Als ik wil kan ik nog wel even doorgaan. Laat in de middag waren we terug in Jasmine Lodge. Na ons opgefrist te hebben, zijn we lekker op bed gaan liggen en hebben zeker twee uur liggen pitten.'s Avonds tijdens het eten een Amerikaans meisje ontmoet, dat ook een blog bijhield. We hebben onze URL's uitgewisseld. Ziehttp://www.puppetsinseasia.blogspot.com